Myśl jest bronią

Wojciech Reszczyński

"Hańba! Hańba!" - krzyczały z sejmowej galerii pielęgniarki podczas głosowania nad pakietem zdrowotnym Platformy Obywatelskiej. "Jest nas coraz mniej" - głosił ich transparent, który, nie wiadomo dlaczego, nie spodobał się strażnikowi straży marszałkowskiej, bo zaczął go im wyrywać, co mogli zobaczyć wszyscy telewidzowie TVP Info. Szarpał się z tymi samymi bohaterskimi pielęgniarkami, które jeszcze rok temu organizowały strajk przed kancelarią Rady Ministrów, połączony z okupacją gabinetu premiera Jarosława Kaczyńskiego. Strajk, będący w mediach hitem sezonu, sympatycznie nazywany do dziś "białym miasteczkiem", z własną codzienną gazetą, wydawaną przy pomocy środowiska "Wyborczej", i licznymi gośćmi odwiedzającymi strajkujące pielęgniarki, aby "pochylić się" nad ich losem. Chyba najwięcej w "białym miasteczku" było pani Ewy Kopacz i dziennikarzy, szczególnie TVN, którzy z walterowską gorliwością nadawali swój program non stop. Pielęgniarki były wtedy cacy, bo chodziło o walkę z rządem Jarosława Kaczyńskiego.
Jeżeli ustawy Platformy Obywatelskiej wejdą w życie, czas związków zawodowych pielęgniarek skończy się ostatecznie. Szefowa związku Dorota Gardias i sekundujący jej związkowiec lekarzy, dr Krzysztof Bukiel, najprawdopodobniej nie znajdą nigdzie zatrudnienia, bo jaka spółka prawa handlowego będzie chciała mieć wśród swoich pracowników szefów związków zawodowych, nieusuwalnych z pracy z mocy ustawy. Związki zawodowe tracą rację bytu w spółkach prawa handlowego, a osoby zainteresowane założeniem związku muszą liczyć się z tym, że już na etapie takiego pomysłu będą usuwane z pracy pod byle pretekstem. Pielęgniarek będzie nie tylko mniej, ale jako pozbawione swojej reprezentacji będą zarabiały tylko tyle, ile zdecyduje zarząd spółki.
Jednym z największych łgarstw Platformy Obywatelskiej jest wmawianie ludziom, że rząd nie prywatyzuje, tylko komercjalizuje, a ustawa o komercjalizacji służby zdrowia nie jest prywatyzacją, tylko oddaniem służby zdrowia, w tym szpitali, samorządom. Kiedy ustawa o komercjalizacji wejdzie w życie, służba zdrowia będzie w nieustannych drgawkach prywatyzacyjnych, ale to już nie będzie problem rządu. I o to chodzi w tej reformie. Zrzucić z państwa odpowiedzialność za służbę zdrowia i przyszły kształt prywatyzacji, dając w ten sposób wybranym bogatym ludziom kręcić lody.
Minister zdrowia Ewa Kopacz nieustannie szantażuje nas, powtarzając, że na taką ustawę czekają pacjenci. Nawet bardzo chorzy pacjenci dobrze wiedzą, że tzw. komercjalizacja nie ma nic wspólnego z jakością leczenia pacjenta. Dopiero powstanie prywatnych spółek w służbie zdrowia będzie decydowało o tym, kto, za ile i jak długo będzie mógł się leczyć.
Spółka prawa handlowego jest najgorszym pomysłem dla publicznej służby zdrowia. Spółka ma prowadzić działalność handlową, gospodarczą, ma dążyć do maksymalizacji zysku, a nie leczyć pacjentów. Cel spółki z o.o. jest tylko gospodarczy, co zapisano w kodeksie handlowym.
Oczywiście zupełnie czym innym jest, jeżeli to prywatna osoba wybuduje szpital i zechce go prowadzić pod szyldem własnej spółki. Ktoś, kto wyłożył własne pieniądze na budynek, sprzęt medyczny, zatrudnił personel i podejmuje działalność na własne ryzyko, może prowadzić działalność w dowolnej formie: spółki, fundacji, stowarzyszenia itd.
Łatwo sobie wyobrazić, co będzie się działo w szpitalu, gdy jeden z lekarzy lub bogaty mąż pielęgniarki postanowi wykupić większościowe udziały w spółce, która jest właścicielem szpitala. Jaki lekarz czy ordynator nie będzie zainteresowany wpływem na właścicieli spółki, od których zależy wybór zarządu, dyrektorów, ordynatorów, wysokość gaży i perspektywy rozwoju, w tym wyjazdy zagraniczne na seminaria, itd.? Jak lekarz może koncentrować się na leczeniu, kiedy marzy o tym, by stać się właścicielem czy zarządcą prywatnej spółki?
A jak kształtować się będzie odpowiedzialność władz nowo utworzonej spółki handlowej zarządzającej szpitalem, jeżeli właścicielem będzie samorząd wraz z innymi spółkami handlowymi czy osobami fizycznymi? Kto przejmie na siebie zobowiązania spółki wobec chorego, gdy spółka zbankrutuje, pogrąży się w długach, będzie zagrożona wysokimi odszkodowaniami za wadliwe operacje i znajdzie się w likwidacji? Czy może wraz z długami spółki syndyk przejmie także na swoje utrzymanie kilku obłożnie chorych? A co może się dziać ze szpitalem zorganizowanym w spółkę akcyjną, to już osobny, niestety tragiczny dla pacjenta temat.
Wszędzie tam, gdzie państwo i społeczeństwo jest wysoko rozwinięte, silne, mamy do czynienia z państwową służbą zdrowia. W krajach ubogich, skorumpowanych i "trzecich" utrzymuje się prawie wyłącznie prywatna, skomercjalizowana służba zdrowia nastawiona na bogatych.
Polskę stać na sprawną państwową, społeczną służbę zdrowia. Ale jak zatrzymać tych, którzy, gdy tylko zaczęli rządzić państwem, postanowili je likwidować, a na służbie zdrowia koniecznie chcą ukręcić lody?

Autor jest wicedyrektorem Informacyjnej Agencji Radiowej PR.

Tytuł profesora znalazł się przed nazwiskiem Władysława Bartoszewskiego na oficjalnym dokumencie informującym o przyznaniu mu Nagrody im. Adama Mickiewicza przez Komitet Trójkąta Weimarskiego. Przed nazwiskiem pełnomocnika rządu Donalda Tuska obok tytułu profesorskiego umieszczono także stopień doktorski i habilitację. Jest to niezgodne z prawdą, gdyż Władysław Bartoszewski formalnie posiada średnie wykształcenie. Pewien obywatel niemiecki postanowił zaskarżyć do prokuratury uporczywe i niezgodne z niemieckim prawem tytułowanie Władysława Bartoszewskiego w Niemczech mianem profesora.Jak dowiedział się "Nasz Dziennik", chcący zachować anonimowość obywatel niemiecki, lekarz radiolog, nie uzyskawszy ani od władz miasta Weimar, ani od Komitetu Trójkąta Weimarskiego wyczerpującego wyjaśnienia faktu niezgodnego z prawem umieszczania tytułu profesora i doktora habilitowanego przed nazwiskiem Władysława Bartoszewskiego, skierował sprawę do prokuratora.

W rozmowie z "Naszym Dziennikiem" stwierdził, że odpowiedź Komitetu Trójkąta Weimarskiego na jego pytanie: dlaczego pomimo prawnego zakazu organizacja ta nadal umieszcza nieprawdziwe tytuły naukowe przed nazwiskiem Władysława Bartoszewskiego, była całkowicie niewystarczająca, ponieważ ograniczyła się jedynie do podania złośliwej łacińskiej maksymy "Si tacuisses philosophus mansisses" (Gdybyś milczał, byłbyś filozofem) i do sugestii, aby więcej nie przysyłał do komitetu żadnych pism w tej sprawie. Wnoszący skargę - jak nam powiedział - ma na uwadze jedynie sprawiedliwość i równe traktowanie wszystkich ludzi.

Opowiedział nam historię jego znajomego, także lekarza, którego niemiecki sąd skazał kilka lat temu na 180 tys. marek grzywny za używanie tytułu naukowego niezgodnie z prawem. - Postanowiłem skierować sprawę do prokuratury - powiedział nam niezgadzający się z fałszywą tytułomanią lekarz radiolog.
Sprawą tytułu profesora Władysława Bartoszewskiego zajęła się także lokalna gazeta z Turyngii, która poinformowała, że wcześniej niemieckie ministerstwo spraw zagranicznych po podobnych zastrzeżeniach zweryfikowało na swoich stronach internetowych biografię Władysława Bartoszewskiego i usunęło sprzed jego nazwiska ten tytuł. Teraz - pisze "Thueringische Landeszeitung" - sytuacja się powtarza w wyniku ponownego umieszczenia na dokumencie państwowym przed nazwiskiem pełnomocnika polskiego rządu tytułu profesora. Jak informuje ten niemiecki dziennik, burmistrz Weimaru Fritz von Klinggraeff miał stwierdzić w tej sprawie, że ze względu na zasługi Władysława Bartoszewskiego nikt nie będzie podawał w wątpliwość jego tytułu profesorskiego.
- Nadal będziemy konsekwentnie tytułować Bartoszewskiego profesorem - powiedział rzecznik prasowy burmistrza Weimaru. Gazeta "Thueringische Landeszeitung" przyznaje, że gościnny tytuł profesorski nadały Władysławowi Bartoszewskiemu uniwersytety w Monachium i Augsburgu.
Pod koniec lipca niemieckie MSZ po podobnej interwencji usunęło na swoich oficjalnych stronach internetowych słowo "profesor" sprzed nazwiska Władysława Bartoszewskiego. Wtedy do ministerstwa trafiły zażalenia, że tytuł profesora jest tam umieszczony niezgodnie z prawem, gdyż w Niemczech przysługuje on jedynie po spełnieniu odpowiednich warunków prawno-akademickich, które w tym wypadku są niedopełnione.

Warszawa, 12 sierpnia 2008

Wywodzimy się ze środowisk patriotycznych, które w 2005 roku z radością powitały zwycięstwo PiS-u nad PO i Lecha Kaczyńskiego nad Donaldem Tuskiem. Zwycięstwo to wiązało się z powszechnymi nadziejami na głębokie, przełomowe zmiany i byłoby niemożliwe bez poparcia wyborczego dla PiS i L. Kaczyńskiego, udzielonego przez szersze kręgi poza-PiS-owskiego twardego elektoratu antykomunistycznego i chrześcijańsko-patriotycznego, w tym rzesz słuchaczy Radia Maryja. Nader bliskie nam były i są idee likwidacji drastycznych patologii III Rzeczypospolitej, w tym przestępczego „układu", dominującego w życiu publicznym. Szczególnie gorąco popieraliśmy wysiłki PiS-u dla oczyszczenia polskich sądów i prokuratur z tak ciężkich patologii. Popieraliśmy głoszoną przez PiS ideę Polski Solidarnej wbrew ideom liberalnym, widząc w tym szansę zmniejszenia drastycznych nierówności społecznych, występujących w Polsce. Popieraliśmy głoszone przez PiS idee powrotu do poszanowania interesów narodowych w polityce zagranicznej i wewnętrznej, troskę o politykę historyczną i przywracanie godności narodowej Polaków. Za szczególnie ważny uważaliśmy PiS-owski postulat odejścia od prowadzenia polityki zagranicznej „na klęczkach".

Po wyborach stanowczo wspieraliśmy PiS i prezydenta L. Kaczyńskiego w obliczu nieustającej, nikczemnej nagonki zwolenników starych układów, dominujących w polskojęzycznych mediach.

Z zadowoleniem wspieraliśmy wszystkie kroki PiS-u, zmierzające do naprawy sytuacji w sądownictwie, gospodarce, mediach, służbie zdrowia, etc. Za szczególnie ważne uważaliśmy działania ministra sprawiedliwości Z. Ziobro dla rozbicia najgroźniejszych polskich patologii - w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości. Za nader ważną sprawę uznaliśmy zaostrzenie nowej polityki karnej, ukształtowanie się atmosfery, w której wyraźnie nasilił się strach przed złapaniem na korupcji. Towarzyszyły temu takie konkretne działania, jak rozbicie mafii paliwowej, aresztowanie paru dyrektorów w Ministerstwa Finansów, uderzenie w tak grubą rybę jak b. senator Stokłosa. Nader cenne były działania szefa resortu sprawiedliwości, przeciwstawiające się zamykaniu się korporacji sędziowskich i adwokackich, działania na rzecz otwarcia szans dla młodych prawników. Popieraliśmy wszystkie działania, zmierzające do odejścia od dotychczasowego, skrajnie liberalnego kodeksu karnego, wprowadzenie sądów 24-godzinnych, etc. Za szczególnie ważne uważaliśmy działania ministra A. Macierewicza dla rozwiązania tak skompromitowanej struktury, jak Wojskowe Służby Informacyjne i stworzenie Centralnego Biura Antykorupcyjnego pod kierownictwem M. Kamińskiego. Zdecydowanie pozytywnie należy oceniać jednoznaczną politykę PiS-u na rzecz przyśpieszenia tak długo hamowanych rozliczeń ze zbrodniami komunizmu i wzmocnienie pozycji Instytutu Pamięci Narodowej. Wysoko ocenić należy również stanowcze poparcie PiS-u dla lustracji. W tym przypadku wypada jednak stwierdzić, że prezydent

L. Kaczyński pod wpływem B. Borusewicza popełnił poważny błąd, modyfikując pierwotny projekt ustawy lustracyjnej. Ułatwiło to utrącenie tej ustawy przez Trybunał Konstytucyjny.

W sferze gospodarczej za szczególnie istotne uważaliśmy zablokowanie przez PiS polityki złodziejskiej prywatyzacji. Doszło wreszcie przynajmniej do częściowego odsunięcia zwolenników

L. Balcerowicza w różnych kierunkach gospodarki i bankowości. Zapobieżono groźbie upadku żeglugi morskiej. Poprawiła się sytuacja w resorcie ochrony środowiska. Szansą na rozbicie wszechmocnej dotąd biurokracji stawał się przygotowywany tzw. Pakiet Kluski. Zaczęto wreszcie bardziej zdecydowanie stawać w obronie polskich postulatów w negocjacjach z Unią Europejską. Rządząca ekipa PiS-u po raz pierwszy od lat zaczęła mocno akcentować rolę polityki historycznej i obrony polskiego dziedzictwa kulturowego, przeciwstawiania się antypolonizmowi. Ze szczególną satysfakcją przyjmowaliśmy wypowiedzi przywódcy PiS-u J. Kaczyńskiego, demaskujące fatalne skutki oddziaływania dziedzictwa Komunistycznej Partii Polski w mediach czy życiu kulturalnym, jednoznaczne potępienie tak szkodliwej roli „Gazety Wyborczej" (stwierdzenie J. Kaczyńskiego: „im słabsza „Wyborcza", tym lepiej dla Polski"). Z nieukrywaną radością reagowaliśmy na prowadzoną przez prezydenta L. Kaczyńskiego nową politykę odznaczeniową, zmierzającą do uhonorowania jakże wielu, niesłusznie dotąd pomijanych, zasłużonych działaczy opozycyjnych, od małżeństwa Gwiazdów i A. Walentynowicz, po ludzi „Solidarności Walczącej", udział prezydenta RP przy odsłonięciu pomnika tak niesłusznie oczernianego za rzekomy antysemityzm dowódcy partyzanckiego Józefa Kurasia („Ognia"). Cieszyliśmy się, ze w miejsce odrzucanych pseudoautorytetów w stylu T. Mazowieckiego, W. Bartoszewskiego czy L. Balcerowicza zaczęto uwypuklać prawdziwie wielkie autorytety intelektualne w stylu profesorów A. Nowaka, Z. Krasnodębskiego, W. Kieżuna czy A. Zybertowicza. Cieszyło nas zdecydowane przeciwstawianie się przywódcy PiS-u J. Kaczyńskiego próbom izolowania Radia Maryja, docenienie jego roli jako bardzo ważnego, wolnego głosu Polaków w eterze (vide przemówienie premiera J. Kaczyńskiego podczas XV Pielgrzymki Radia Maryja na Jasną Górę w lipcu 2007 r., ze słynnym stwierdzeniem: „Tu jest Polska"). Obserwowaliśmy pierwsze, choć za mało zdecydowane próby przełamania monopolu mediów liberalnych i lewicowych, cząstkowe zmiany w telewizji (dekomunizacyjne działania B. Wildsteina), pojawienie się nowych, nie związanych z dotychczasowymi układami, ludzi w telewizji i radiu publicznym.

Pozytywnie ocenialiśmy również zmiany w Ministerstwie Edukacji Narodowej, zmierzające do położenia kresu atmosferze „luzu" w szkołach i przywrócenie autorytetu nauczycieli. Wspieraliśmy podejmowane wreszcie pierwsze kroki dla przywrócenia polityki prorodzinnej, począwszy od wprowadzenia tzw. becikowego. Wysoko ocenialiśmy działania ministra zdrowia Z. Religi, zmierzające do wyciągnięcia polskiego szpitalnictwa ze stanu zapaści, spowodowanego przez rządy postkomunistyczne. Wysoko ocenialiśmy działania prezydenta L. Kaczyńskiego i premiera J. Kaczyńskiego, zmierzające do dużo wyraźniejszego niż dotąd, eksponowania polskich interesów narodowych na arenie międzynarodowej. Szczególnie widoczne było to w sferze polityki wobec Niemiec, gdzie nastąpiło zdecydowane odejście od lansowania tak długo, ze szkodą dla Polski, mitu o rzekomym pełnym pojednaniu Polski i Niemiec. Mitu, który w rzeczywistości maskował wyraźne uzależnianie Polski od zachodniego sąsiada. Dodajmy do tego próbę realizacji suwerennej polityki wschodniej, poprzez m.in. budowanie bezpieczeństwa energetycznego Polski, przeciwstawianie się w UE celom ekspansywnej polityki rosyjskiej, umacnianie zbliżenia z Ukrainą, krajami bałtyckimi i Gruzją.

Pomimo omawianej tu satysfakcji z osiągnięć polityki PiS-u w niektórych dziedzinach, od początku dostrzegaliśmy również i rzeczy budzące nasz niepokój. Należało do nich m.in. nie przeprowadzenie autentycznego Bilansu Otwarcia, dokładnie wyliczającego zestaw szkód, powstałych w efekcie postkomunistycznych rządów. Widzieliśmy, jak często w praktyce nowych rządów zmiany były tylko pozorowane w stylu polityki „yes, yes, yes" K. Marcinkiewicza. Negatywnie ocenialiśmy niepotrzebne kompromisy z ludźmi, będącymi eksponentami liberalno-lewicowych środowisk politycznych (S. Meller, B. Borusewicz, i in.), łże-prawicy (R. Sikorski i K.M. Ujazdowski).

Zdumiewała nas szokująca pasywność w stosunku do starych, nieraz agenturalnych, struktur w MSZ i na placówkach dyplomatycznych, nadal zdominowanych przez ludzi Geremka, Cimoszewicza i Kwaśniewskiego. Szczególnie zaszokowało nas bezkarne dopuszczenie w MSZ do wydania po angielsku broszury, faktycznie popularyzującej poglądy polakożercy J.T. Grossa, czy niczym nie uzasadnione wdawanie się w negocjacje z żydowskimi szantażystami, na czele z osławionym złodziejem I. Singerem. Za szczególnie niepokojące uważaliśmy prowadzenie przez ludzi PiS-u, a zwłaszcza prezydenta L. Kaczyńskiego, negocjacji w duchu akceptacji tak niekorzystnego dla nas traktatu - dyktatu lizbońskiego. Szokowała nas zadziwiająca bierność ludzi Marcinkiewicza w gospodarce (vide m.in. powolność w uwalnianiu PZU od Eureko), brak radykalnego rozliczenia się z oszukańczymi przedsięwzięciami zagranicznymi na terytorium Polski. Generalnie zdumiewała nas zbytnia powolność zmian w różnych sferach życia publicznego, tolerowanie skrajnie dużych ilości przedstawicieli starych sił na odpowiedzialnych stanowiskach, to, że PiS w istocie „szczekał, a nie gryzł". Niepokoił nas szokujący niekompetencją „dwór" prezydenta L. Kaczyńskiego, na czele z jawnie szkodzącą wewnętrznym i zewnętrznym interesom Polski E. Juńczyk-Ziomecką.

Bardzo duże wątpliwości budził u nas stan terenowego aparatu partyjnego PiS-u, którego przeważająca część była i jest zorientowana wyłącznie na usilne zabiegi o względy zwierzchników, a nie na powiększenie społeczno-politycznego zaplecza swej partii. W rezultacie nie potrafiono przyciągnąć i zagospodarować ogromnej części cennych ludzi ze starszych i średnich pokoleń w LPR, którzy opuścili tę partię, zniesmaczeni postępowaniem giertychowskiego kierownictwa. Częstokroć na to zamykanie się aparatczyków PiS-u przed napływem uzdolnionych ludzi z LPR i innych środowisk wpływał strach przez ewentualną konkurencją. Brak poszerzania zaplecza społeczno-politycznego dla rządów PiS-u był szczególnie groźny w sytuacji, gdy rządy te stały w obliczu skoncentrowanych przeciwdziałań wrogów reform. Byli oni i są bardzo mocno usadowieni w strukturach gospodarczych, w mediach, w sądownictwie, w Trybunale Konstytucyjnym i w Sadzie Najwyższym, wśród wielkiej części dziennikarzy i naukowców, panicznie bojących się gruntownej lustracji, a zwłaszcza pełnego otwarcia archiwów IPN-u. Dodajmy do tego inspirowaną przez „donosy z Polski" nagonkę na Kaczyńskich ze strony wielkiej części mediów zagranicznych. W obliczu tak wielu przeszkód i tak wielu wrogów, tym większym błędem PiS-u okazał się wspomniany brak troski o stworzenie jak najszerszego zaplecza społecznego dla planowanych reform, których przeprowadzenie okazywało się niemożliwe wyłącznie w oparciu o jedną partię, czy bardzo chybotliwą koalicję rządzącą. Szczególnie ciężkim błędem w tej sytuacji było nie podjęcie przez PiS, wysuwanego od początku rządów tej partii, projektu stworzenia jak najszerszego ruchu na rzecz IV Rzeczypospolitej. Inicjatywa ta znalazła później wyraz poprzez stworzenie naszego Ruchu Przełomu Narodowego w diametralnie odmiennej sytuacji po październikowych wyborach 2007 roku. Zaniedbano również dotarcie do młodzieży poprzez połączenie ogromnie intensywnych działań dla przedstawienia zagrożeń dla patriotyzmu ze strony krajowego i zagranicznego antypolonizmu z ustokrotnionymi działaniami dla demaskowania różnych „czerwonych dynastii" i ich liberalno-lewicowych sojuszników.

Nie zrealizowano na czas wielu spraw, nie cierpiących zwłoki. M.in. nie wprowadzono jakiejś formy ustawy dekomunizacyjnej, nie pozbawiono uprzywilejowanych emerytur oficerów SB oraz stalinowskich sędziów i prokuratorów, nie dokonano uregulowania sprawy ksiąg wieczystych na Ziemiach Odzyskanych, etc. Nie usunięto ambasadorów - szkodników, w tym szczególnie niebezpiecznej jako posła przy Watykanie - H. Suchockiej.

Wszystkie te sprawy nie pozostały bez wpływu na tak fatalną w skutkach przegraną przez PiS kampanię wyborczą 2007 roku. W PiS-ie nie potrafiono się jednak zdobyć na rozliczenie wszystkich winnych przegranej, od osławionych spindoktorów począwszy, po warszawskich aparatczyków PiS-u, którzy nie potrafili nawet zebrać 3 tysięcy głosów dla poparcia b. premiera J. Olszewskiego. Klęska wyborcza, jak dotąd, nie obudziła w pełni PiS-u. Należy oczywiście docenić pełnię wysiłków w kampanii b. premiera J. Kaczyńskiego w terenie, zmierzającej do umocnienia tożsamości i zwartości ideowej swojej partii. Nie idzie z tym jednak w parze, niestety, tak potrzebna gruntowna reforma struktur wewnętrznych PiS-u, postawienie w dużo większym stopni na ludzi kompetentnych, a nie na potulnych aparatczyków, dla których „dzień bez pochlebstw jest dniem straconym". Nie zrobiono tak potrzebnego Bilansu Otwarcia, który pokazałby wszystkie konkretne dokonania w ciągu 2 lat rządu PiS-u, np. konkretne efekty działań resortu sprawiedliwości. A równocześnie przedstawienia w tym Bilansie również tego wszystkiego, co było przygotowywane do realizacji w szufladach ministrów PiS-u, a czego nie zdołano zrealizować. Nie znamy np. w ogóle treści proponowanego pakietu reform R. Kluski. Co najgorsze, PiS, kierowany przez najwybitniejszego niegdyś stratega opozycji J. Kaczyńskiego, jakoś nie potrafił jak dotąd stać się prawdziwie silną opozycją do rządów PO. Jest to wręcz zdumiewające w sytuacji, gdy Platforma popełniła tak wiele ciężkich błędów, wprost wystawiając się na ataki. PiS nie potrafiła nawet zareagować z odpowiednią siła na tak groźne dla Polski publiczne zaanonsowanie przez rząd Tuska planu sprywatyzowania (przypuszczalnie za bezcen) ponad 700 przedsiębiorstw państwowych i jednego wielkiego banku.

W sytuacji, gdy rząd PO jest tak niekompetentny i pozbawiony osobowości intelektualnych, PiS i prezydent L. Kaczyński nie zdobyli się na zdecydowane działania, które pokazałyby prawdziwe programowe walory PiS-u i jego zwolenników. Myślimy tu o niewykorzystaniu przez PiS i prezydenta RP wysuwanego od tylu miesięcy projektu stworzenia przy prezydencie Kaczyńskim rady intelektualistów. Mogłoby wejść do niej z 20-30 profesorów lub innych ekspertów o wyraźnie patriotycznej i prawicowej opcji (m.in. profesorowie: A. Nowak, Z. Krasnodębski, W. Kieżun., A. Zybertowicz, czy bliscy Radiu Maryja profesorowie J. Kawecki, Z. Jacyna-Onyszkiewicz, B. Wolniewicz, R. Broda, D. Sankowski, R. Kozłowski i in.). Rada zbierałaby się raz w miesiącu na całodniową dyskusję wokół jednego czy dwóch tematów, których omówienie byłoby publicznie nagłaśniane. Miałoby to bardzo wielkie znaczenie dla pokazania siły intelektualnej prawej strony, w tym samego PiS-u. Okazałoby się, że wbrew oskarżeniom przeciwników PiS-u, w partii tej naprawdę liczą się mózgi, a nie tylko dworskie intrygi. Stanowiłoby to też znakomite przeciwstawienie się totalnemu marazmowi intelektualnemu Platformy i na pewno odegrałoby znaczący wpływ na przyciągnięcie wielu środowisk intelektualnych do PiS-u. Zdumiewa fakt, że w kręgach PiS i prezydenta RP nie zrobiono niczego dla podjęcia i zrealizowania tej inicjatywy. Czy dzieje się tak dlatego, , bo boi się jej jak ognia babiniec, tworzący trzon prezydenckiego „dworu" - ze strachu przed utratą swych wpływów.

W polityce zagranicznej prezydent Kaczyński zaznaczył się stosowaniem zasady „jestem za, a nawet przeciw" w sprawie traktatu lizbońskiego. Jego kolejne, sprzeczne decyzje w tej kwestii, ciągłe wahania, grożą zaprzepaszczeniem dla PiS-u prawdziwie wielkiej szansy dla tej partii. Szansy skupienia wokół siebie ogromnej rzeszy polskich przeciwników dyktatu brukselskiego i obrońców suwerenności Polski. Prawdziwie żałosną kompromitacją zaś było zachowanie się prezydenta L. Kaczyńskiego w sprawie obchodów 65-lecia ludobójstwa, popełnionego na Polakach na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej przez ukraińskich nacjonalistów. Prezydent Kaczyński dołączył w tej sprawie do jakże niechlubnego zachowania premiera Tuska, całego rządu i parlamentu RP, które powstrzymały się od jakiegokolwiek udziału w obchodach tej tak ważnej, tragicznej rocznicy. Prezydent odszedł w ten sposób niegodnie od jakże celnego i jednoznacznego potępienia ludobójstwa na Wołyniu, wyrażonego 5 lat temu w Sejmie przez jego brata - Jarosława.

Żałujemy również, że Prezydent wykazuje niezrozumiałą pasywność w sprawie uczczenia pamięci paruset tysięcy Polaków więzionych i mordowanych w KL Warschau. Stoi to w jaskrawej sprzeczności z jego wielkimi zasługami w uhonorowaniu pamięci Powstania Warszawskiego. Dzisiaj z ogromną troską odnosimy się również do zapowiedzi uczestnictwa Pani Prezydentowej Marii Kaczyńskiej w III Kongresie Kultury Chrześcijańskiej w Lublinie we wrześniu tego roku. Kongres ten jest organizowany pod auspicjami abp. J. Życińskiego, aż nadto znanego ze skrajnego, tendencyjnego upolitycznienia w duchu „Gazety Wyborczej", tak wrogiej przecież braciom Kaczyńskim i całemu PiS-owi. Organizowany przez abp. Życińskiego Kongres ma być ukierunkowany głównie na tropienie rzekomego „antysemityzmu" w Polsce. Nieprzypadkowo wśród jego uczestników mają być dziennikarki, znane ze szczególnego lewacko-libertyńskiego zacietrzewienia: M. Olejnik i W. Kolenda-Zaleska oraz tak skompromitowany ostatnimi wystąpieniami L. Wałęsa. Obawiamy się, że podczas Kongresu może dojść do próby wmontowania Pani Prezydentowej w mało chlubne lewicowo-liberalne przedsięwzięcia.

W najbliższym czasie wiele będzie zależeć od stanowiska PiS-u w sprawie roszczeń żydowskich, które staną się prawdziwym zagrożeniem dla gospodarki polskiej jesienią tego roku - w związku z ustawą planowaną przez rząd Tuska. Apelujemy do władz PiS-u, aby ich partia odegrała możliwie jak największą rolę w ostatecznym zablokowaniu tych roszczeń - wbrew wzmożonym presjom z zagranicy. Liczymy również, że PIS nadal będzie konsekwentnie kontynuował swą politykę blokowania roszczeń niemieckich na Ziemiach Odzyskanych.

Zdumiewająca pasywność PiS-u może stać się przyczyną utraty wpływów tej partii nawet wśród tak pewnego jak dotąd jej elektoratu, jak Polonia w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Z jednej strony wśród polonijnych kręgów w Ameryce Północnej wzmacniają się wpływy osób, krytykujących PiS za przedwczesne wybory, coraz silnie rozbrzmiewają zarzuty, jakoby PiS „przegrał na życzenie". Głosy te lansują tezę, jakoby nie ma większych różnic między PiS a PO, z którą PiS chciał niegdyś wejść w koalicję. Z drugiej strony zaś od miesięcy zarysowuje się coraz niebezpieczniejsze i coraz skuteczniejsze zarazem przeciąganie władz Kongresu Polonii Amerykańskiej na rzecz Tuska i jego rządu. Prezes Kongresu Polonii Amerykańskiej F. Spula, jako pierwszy zaczął wyraźnie zwracać się w stronę PO i Tuska. Dochodzą wieści o planowanej na jesień wizycie premiera Tuska i ministra Sikorskiego w USA. Ma ona wesprzeć Spulę w kolejnych wyborach na prezesa KPA, a zarazem w decydujący sposób przeciągnąć go na stronę Platformy. Nasuwa się pytanie, czy PiS zdobędzie się na stanowcze przeciwdziałanie dla utrącenia tych planów Tuska. Choćby przez tylekroć przez nas postulowaną kilkutygodniową (a nie kilkudniową) wizytę J. Kaczyńskiego w USA. Wizytę, składającą się z codziennych, wielotysięcznych wieców. Wizytę, która mogłaby zapoczątkować „odbijanie Polski" poprzez pełny triumf strony patriotycznej wśród Polonii.

W wielu wpływowych mediach ( m.in. w „Gazecie Wyborczej", „Rzeczpospolitej", „Polityce" „Newsweek"-u) od dłuższego czasu stara się w dość szczególny sposób oddziaływać na politykę PiS-u, by skierować tę partię w kierunku liberalno-lewicowym, kosztem związków z twardą prawicą. Liczni autorzy ze wspomnianych mediów powtarzają wciąż jak swoistą mantrę jedną i tę samą śpiewkę na temat drogi, jaką powinien wybrać - według nich - PiS. Głoszą: po wyborach październikowych 2007 roku, na skutek katastrofy LPR, faktycznie nie istnieje na polskie scenie politycznej żadna partia prawicowa poza PiS-em. W tej sytuacji żelazny elektorat antykomunistyczny, w tym radiomaryjny, jest jakoby z musu skazany na PiS, nie ma w ogóle innego wyboru poza popieraniem PiS-u. W tej sytuacji PiS, mając faktycznie w kieszeni poparcie elektoratu antykomunistycznego, nie musi wcale zabiegać nadal o jego poparcie. Przeciwnie, teraz PiS powinien zwrócić się w stronę centrum i lewicy, winien zabiegać przede wszystkim o ich poparcie, jeśli chce się wzmocnić jako partia polityczna (np. profesor J. Staniszkis wręcz zachęca PiS, by stał się partią liberalną!).

Głosicieli tego typu poglądów w mediach i tych, którzy chcieliby ich posłuchać w PiS-ie zapewniamy: PiS nie ma już zapewnionego raz na zawsze bezwarunkowego poparcia elektoratu antykomunistycznego, w tym środowisk radiomaryjnych. Takie poparcie w ciemno było udzielane w poprzednich latach, ale pasmo błędów PiS-u sprawiło, że już na przyszłość takiego bezwarunkowego poparcia nie będzie. Ani dla PiS-u, ani dla prezydenta L. Kaczyńskiego. - „To se ne vrati"" - jak mówią nasi czescy przyjaciele. Teraz PiS musi sobie zasłużyć na takie poparcie, i może je wywalczyć tylko całkowitą jednoznacznością, w myśl zasady „tak-tak, nie-nie". Decydującym sprawdzianem w tym względzie będzie zachowanie prezydenta L. Kaczyńskiego w sprawie traktatu lizbońskiego. Jeśli Kaczyński definitywnie poprze Irlandię i prezydenta Czech V. Klausa w ich odrzuceniu traktatu lizbońskiego, to da jednoznaczny dowód swego opowiedzenia się za suwerennością Polski, za „Europą Narodów". Jeśli natomiast ugnie się pod dyktatem Brukseli i podpisze się pod ratyfikacją traktatu, to zarazem poprze szkodzące Polsce takie siły jak SLD i PO i straci zaufanie wśród twardej prawicy narodowej. Apelujemy do PiS-u i prezydenta L. Kaczyńskiego, aby dokonali jednoznacznego wyboru na rzecz polskich interesów narodowych, na rzecz przyszłości suwerennej Polski.

Szanowni Przywódcy PIS-u! Zwracamy się do Was z krytyką w wielu sprawach, ale jest to krytyka prawdziwie życzliwa, połączona z licznymi propozycjami, których realizacja wzmocniłaby PiS i popularność Waszej partii. Od Was tylko zależy, czy skorzystacie z tych propozycji, a przynajmniej czy poddacie je rzeczowej dyskusji. Pamiętajcie jednak, nic nie usprawiedliwi Waszej ewentualnej decyzji o całkowitym zlekceważeniu naszych uwag i pominięciu ich milczeniem. Równocześnie zaś jesteśmy pewni, że ewentualne przychylne ustosunkowanie się przywódców PiS-u do naszych propozycji i ich realizacja będzie wyłącznie korzystne dla miejsca Prawa i Sprawiedliwości w polskim życiu publicznym.

Ze swej strony, jako Ruch Przełomu Narodowego będziemy zawsze gotowi do współdziałania z PiS-em w politycznej walce przeciwko PO, SLD i innym siłom broniącym patologii III RP.

W imieniu Zarządu Głównego Ruchu Przełomu Narodowego

Jerzy Robert Nowak - prezes

Krzysztof Kawęcki - wiceprezes

Władysław Kucia- wiceprezes

Stefan Stępkowski - sekretarz

Słowo pasterskie wygłoszone przez ks. bp. Stanisława Napierałę, ordynariusza kaliskiego, w bazylice-sanktuarium św. Józefa w Kaliszu, w pierwszy czwartek sierpnia 2008 roku podczas modlitwy w intencji rodzin i obrony życia

I "Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony" (Mt 16, 17). Błogosławiony, bo poznałeś, kim jest Jezus. Błogosławiony, bo wyznałeś wiarę, że Jezus jest Mesjaszem i Bogiem. Błogosławiony, ponieważ nie ciało i krew ci to objawiły, ale Ojciec, który jest w niebie. Błogosławiony jesteś, Szymonie Piotrze, że Jezus ciebie uczynił skałą, na której zbudował i ciągle buduje Kościół taki, że bramy piekielne go nie przemogą. Błogosławiony jesteś, Piotrze, w swoich następcach, Biskupach Rzymu. Błogosławiony jesteś w Papieżu Benedykcie XVI, w Papieżu Janie Pawle II, w Papieżu Pawle VI. Błogosławiony jesteś w swoich wszystkich następcach, którzy w szczególny sposób musieli światu przypominać naukę o podstawowym prawie człowieka, prawie do życia w całej rozciągłości jego istnienia i rozwoju, a więc od poczęcia do urodzenia i od urodzenia do naturalnej śmierci.
W tym roku, 25 lipca, minęło czterdzieści lat od wydania przez Ojca Świętego Pawła VI encykliki "Humanae vitae". Jakże był to potrzebny dokument wobec nasilających się w szybkim tempie poglądów i praktyk przeciwko ludzkiemu życiu w okresie prenatalnym. Papież Paweł VI przypomniał, określił i potwierdził naukę Kościoła. Zawrzało! Stało się widoczne, jak daleko posunęły się błędy i działania przeciwko życiu. Jak wielu ludzi zagubiło się w tej sprawie.
Czterdziestą rocznicę encykliki "Humanae vitae" media liberalne ledwie że odnotowały. Natomiast nasiliły się różnego rodzaju działania, deklaracje, wypowiedzi ukazujące aborcję jako rzekomo coś normalnego; jako prawo tych, którzy chcą się nią posługiwać, i jako obowiązek państw, szpitali, lekarzy. Co najbardziej uderza w nowym przypływie fali cywilizacji śmierci, to rozmijanie się z prawdą, to, nie waham się powiedzieć, kłamstwo, którym posługują się propagatorzy cywilizacji śmierci. Kłamstwo stało się chyba głównym środkiem i narzędziem propagandy aborcyjnej. Jest ono obecne w deklaracjach organizmów Unii Europejskiej, w uchwałach parlamentów, w lewicowo-liberalnych partiach politycznych, w wielu środowiskach laickich i oczywiście w liberalnych mediach. To kłamstwo należy pilnie wskazać i je obnażyć. Niech temu posłuży w skromnej mierze także to rozważanie.

II Kłamstwem jest twierdzenie, że poczęte życie, zwłaszcza w pierwszych dniach, tygodniach i miesiącach, nie jest życiem ludzkim, że jest czymś nieokreślonym i dlatego każdy może mieć swój pogląd na ten temat i postąpić, jak uważa. Natomiast prawdą jest, że od pierwszej chwili istnienia, zwanej poczęciem, mamy do czynienia z dzieckiem i że to dziecko jest człowiekiem. Prawdziwym człowiekiem w pierwszym stadium jego istnienia i rozwoju.
Jest człowiekiem. Dlatego każdy, kto zabija poczęte ludzkie życie, zabija człowieka. I wszyscy, którzy w jakikolwiek sposób w akcie tym, eufemistycznie nazywanym aborcją. uczestniczą, stają się winnymi zabójstwa człowieka. Ściągają na siebie wymóg kary należnej za zabójstwo człowieka, którą niekiedy sami uchwalili. Ściągają na siebie wymóg kary za zabójstwo człowieka niewinnego, najbardziej niewinnego i bezbronnego.
Okazuje się, że czterdzieści lat po encyklice "Humanae vitae" zachodzi wielka potrzeba, aby matkom, ojcom, społeczeństwom, państwom, organizacjom i partiom politycznym, ludziom mediów znów przypomnieć i głosić z mocą, że poczęte dziecko jest człowiekiem, a aborcja to nie żaden zabieg, lecz okrutne zabójstwo. Trzeba prawdę tę przypominać tym bardziej że mnożą się różnego rodzaju stowarzyszenia i organizacje, które pod płaszczykiem ochrony zdrowia kobiet, dzieci i niemowląt propagują zabijanie poczętych dzieci oraz zalecają seksualną rozwiązłość, zbijając miliardy na swoich niecnych działaniach.
Trzeba z mocą przypominać, że poczęte dziecko jest człowiekiem, a aborcja jest zabójstwem, ponieważ odzywają się wpływowe środowiska proaborcyjne, które domagają się, aby zakazać nawet pytań i wszelkich badań dotyczących określenia początku pojawienia się człowieka w łonie matki.

III Kolejne kłamstwo, jakie należy ujawnić, dotyczy kobiet-matek. Nie wolno ich okłamywać! Trzeba przede wszystkim im mówić, że poczęte w nich życie to człowiek. Jeśli sięgną po aborcję, zabiją własne dziecko, zabiją człowieka.
Straszną krzywdę wyrządzają kobiecie-matce wszyscy, którzy doradzają jej aborcję. A cóż powiedzieć o niecnych ludziach, którzy jej w tym pomagają. Aborcja nie jest drogą do rozwiązania ich problemu. Przeciwnie, aborcja dopiero stwarza im problem, z którym będą musiały borykać się do końca swoich dni. I wówczas niestety nikt, kto tak zachwalał im aborcję, palcem nie kiwnie, aby im pomóc. Kiedyż wreszcie któraś z kobiet, dopuszczająca się aborcji pod wpływem zachęt i nacisków różnych wpływowych ośrodków, nie mówiąc już o naciskach, a nawet o pomocy ze strony instytucji, które są powołane w państwie do zabezpieczania obywatelom troski o zdrowie i życie, odważy się wystąpić publicznie na drogę prawną, domagając się odszkodowania za wyrządzoną jej krzywdę na zdrowiu w postaci utraconego wewnętrznego pokoju, spowodowanych wyrzutów sumienia, a czasem bezpłodności?
Dość okłamywania kobiet, skoro dziś wiadomo, że jest tyle możliwości godnego rozwiązania ich problemów, tak aby poczęte dziecko mogło żyć i się urodzić, a matka nie musiała w samotności dźwigać ciężaru winy za śmierć, na jaką wydała swoje dziecko.

IV Czas położyć kres obłudzie i zakłamaniu, jakoby aborcja była przejawem nowoczesności i postępu. Jest wręcz odwrotnie. Aborcja, uderzając w człowieka, w jego podstawowe prawo, jakim jest prawo do życia, relatywizuje to prawo, i to relatywizuje je w odniesieniu do każdego człowieka. My, żyjący, jesteśmy tymi, którym udało się uciec spod obłudnego postępu i nowoczesności. Czy zdajemy sobie sprawę, że wskutek aborcji ginie na świecie więcej ludzi niż w czasie wojen? Aborcja to nie postęp ani nowoczesność, lecz nowoczesne, wyrafinowane zabijanie człowieka; to barbarzyństwo. Przypominają się pamiętne słowa wypowiedziane przez Ojca Świętego Jana Pawła II tu, w Kaliszu. Posłuchajcie ich raz jeszcze wy, którzy tak zawzięcie propagujecie aborcję w kraju i za granicą: "Miarą cywilizacji, miarą uniwersalną, ponadczasową, obejmującą wszystkie kultury, jest jej stosunek do życia. Cywilizacja, która odrzuca bezbronnych, zasługuje na miano barbarzyńskiej, choćby nawet miała wielkie osiągnięcia gospodarcze, techniczne, artystyczne oraz naukowe".
Aborcja więc odziera cywilizację z postępu i nowoczesności, czyniąc ją barbarzyńską. I nic tu nie zmieni siła, pieniądze, hałaśliwy liberalizm, szatański chichot, taktyka szyderstwa, kpiny, poniżania wprzęgane w jej propagandę.
Wy, którzy propagujecie aborcję, którzy do niej nakłaniacie, a nawet na różne sposoby do niej zmuszacie, jesteście, owszem, bogaci; bogaci w rozmaite środki materialnego nacisku. Jednego wszakże wam brak. Brak wam prawdy. A ona jest tu najważniejsza. Ona decyduje o godności i randze cywilizacji. Ona jest kryterium postępu i nowoczesności. Żyjecie w kłamstwie i kłamstwem się posługujecie. Żyjecie w zaślepieniu. Czas się przebudzić i wyjść z niewoli tego, który jest ojcem kłamstwa i zabójcą od początku. Trzeba się nawrócić! Dla was też jest miłosierdzie, za was też umarł Chrystus. Trzeba się nawrócić!

V l jeszcze jedno. Pamiętajcie, że nie wolno wam zmuszać państw do ustanawiania przepisów aborcyjnych. Nie wolno wam zmuszać szpitali ani lekarzy, ani służby zdrowia do wykonywania aborcji. Nie wolno, chociażby w imię demokracji, na którą z taką lubością się powołujecie. Lekarz, pielęgniarka, dyrektor szpitala mają prawo, owszem, mają obowiązek odmówić wykonania waszego nakazu. Mają takie prawo i nikomu nie wolno tego prawa ich pozbawiać, nie wolno ich w żaden sposób za to karać. Nie wolno zadawać gwałtu ich sumieniu ani ich wolności.
"Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony... albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie... Ty jesteś Piotr, czyli opoka - skała. I na tej skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego, cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (por. Mt 16, 17-19).
Trzeba słuchać Piotra żyjącego w swoich następcach. Trzeba słuchać Papieża Pawła VI, Jana Pawła II, Benedykta XVI. Trzeba ich słuchać, zwłaszcza w sprawie najważniejszej, jaką jest prawo człowieka do życia.